In mijn vorige blog vertelde ik dat ik een coachingstraject ben gestart vorig jaar. Bij één van mijn sessies werd aan mij gevraagd om eens terug te kijken in mijn leven en een soort van ‘stippellijn’ te maken met gebeurtenissen en de cirkels te kleuren. Groen op het moment dat ik me daar helemaal goed voelde, oranje bij twijfel en rood op het moment dat ik me daar heel slecht voelde.
Ik ben daarmee aan de gang gegaan en dat resulteerde voor mij in onderstaande ‘stippellijn’ (ik heb er vierkantjes van gemaakt).
Wat opvalt, is dat ik geen enkel hokje rood gekleurd heb. Ik denk dat dat door mijn positieve inborst komt. Je leert toch van alles wat er gebeurt in je leven en dat neem je weer mee.
Maar vervolgens gingen we de gebeurtenissen die ik had opgeschreven analyseren. Waarom waren ze groen of oranje? Hoe voelde ik me toen? En kunnen we daar een patroon in herkennen?
Toen we dit doornemen, bleek ik nogal hard voor mezelf. Op momenten dat ik de hokjes oranje had gemaakt, vond ik dat ik had gefaald, het niet goed genoeg had gedaan of mijzelf juist was kwijt geraakt. Bij de groene hokjes voelde ik mij sterk, krachtig & onafhankelijk.
Duidelijk werd dat ik heel erg het gevoel heb dat ik altijd de ‘sterke Jenny’ moet zijn. Altijd doorgaan, niet zeuren, vooruit. En op zich heeft me dat ontzettend ver gebracht, het is ook een kracht. Alleen af en toe kost het ook ontzettend veel energie.
De tegenstelling van de ‘sterke Jenny’ is de open, kwetsbare en misschien zelfs wel gevoelige Jenny. Dat is een kant die ik heel erg lastig vind.
Ik vind het moeilijk om echt voor mijn gevoel uit te komen, om mensen binnen te laten komen of om hulp te vragen.
Alleen kom ik er nu achter dat ik niet altijd die sterke Jenny kan zijn. Dat het me kan helpen om hulp te vragen. Bovendien vind je daar ook niet de verbinding: met jezelf, met anderen.
Ik kreeg dan ook de opdracht om meer beschouwend naar mijzelf te kijken. Wat voel ik nu? Wat doet dit met mij en vanuit die hoedanigheid te reageren.
Ik kan je vertellen dat dat ontzettend moeilijk is!
Ik probeer het steeds beter toe te passen, maar het blijft best een struggle.
Het blijkt ook dat ik een heel sterk mechanisme heb om vanuit ‘mijn hoofd’ te handelen. Alles analyseren en dan actie. Wat ik echter niet besefte, dat ik, door dit op deze manier te doen, af en toe volledig over mijn eigen grenzen heen ga. Maar ook dat ik me daardoor afsluit, zodat mensen niet echt bij me binnen kunnen komen. En dat zorgt er ook voor dat het moeilijk kan zijn om echte verbinding met mij te voelen.
Die laatste conclusie wist ik eigenlijk al, maar werd maar al te zeer duidelijk toen ik naar een haptotherapeut ging om verdere hulp te zoeken.
In die zin is het ook echt een zoektocht naar mezelf geworden. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat voel ik?
Dat laatste probeer ik steeds meer toe te passen. Het blijft lastig voor mij, omdat ik heel snel de neiging heb weer terug te keren in mijn hoofd, te analyseren en dan naar actie over te gaan. Maar beetje bij beetje probeer ik en leer ik. Ik voel nu inmiddels een beetje dat ik mijn lijf dan op spanning zet, mijn grenzen sneller over ga en dat ik in mijn hoofd ga zitten in plaats van te ervaren wat ik voel en verbinding maak.
Die verbinding vind ik wel heel erg belangrijk. Niet alleen omdat het goed is naar mijzelf te luisteren, maar ook omdat ik geloof dat ik zo mensen ook beter kan coachen en begeleiden.
Dus: bij mij is de ‘sterke Jenny’ degene die in gedrag en patroon de boventoon voert, vooral op momenten dat ik het moeilijk heb. Het is voor mij een kwestie van oefenen en blijven proberen om me open en kwetsbaar op te stellen. Hoe zit dit bij jou?